POCHWAŁA HEDONIZMU, ARCHIWALNE (sprzątamy szafki)

Moje postanowienie największe dzisiejszego dnia,

To wszystko pisać wierszem – WSZYSTKO, CO SIĘ DA

I może się wydać to głupie, bo zapewne takie to jest

To ja mam to wszystko w dupie, się bawić zamierzam fest.

I nie licz na zdanie bez rymu. Nie znajdziesz takiego, o nie!

Bo nie ma zabawy bez dymu, a rym w mojej głowie wciąż mknie.

I książki tak leżą odłogiem

Choć stawia sesja krok za krokiem

Lecz nie ulegnę ja tyranii

(I wcale nie jestem na bani)

Tylko kierować JA swym życiem chcę

Niech każdy profesor zawsze o tym wie.

Lecz skończmy już smutne tematy

I innym zostawmy te katy

Nam serce niech rośnie z radości

I niech nas nie bolą kości.

Na piwo pójdźmy z ochotą

(Wiedząc, że my nie hołotą)

Bo mózg i serce od dawna to wie

Że ciało się wciąż me do zabawy rwie.

To jest pochwała hedonizmu

I nie ma w tym ni krzty cynizmu

Bo prędzej człowiekowi w głowie harce

(Nawet gdy sesję wciąż ma na uwadze)

Niż w książki łeb spuszczać, nawet jeśli mus,

Bo studia to głupi taki LUKSUS-NIE-LUKSUS.

______________________________________

Tak się kończą porządki w szafkach. Skarby, skarby i jeszcze raz skarby.

Szczerze nie pamiętam kiedy to powstało, ale wierząc notatkom, między którymi to znalazłam, musiało to powstać na patofizjologii. Pewna jestem tylko tego, że jest to "dzieło" z II roku.