WTOREK, DZIECIĘCA

Choć bym nawet chciała słuchać już nie mogę:

Entuzjazm mój dzisiejszy osiągnął podłogę

I już  podnieść się nie chce. Cóż na to poradzę?

Tyłek mój z rezygnacją na krzesło posadzę

I spróbuję wysiedzieć nie kurwiąc sobie pod nosem,

I nie mówiąc co chwila „Mój Boże!” do siebie półgłosem.

Pomysł to raczej marny: osiem godzin bez przerwy,

Chyba by po czymś takim każdemu puściły nerwy

Lub by się chociaż znudził, mimo najlepszych chęci.

Och, roczniki potomne miejcie nas w swej pamięci

I płaczcie od czasu do czasu nad naszą i Waszą niedolą,

I wierzcie, że mądre umysły do końca studiów wydolą.

________________________________

Resztkami sił...